Η πολλαπλή χρήση της σεμαγλουτίδης και της ντουλαγλουτίδης, αγωνιστών GLP-1, για απώλεια βάρους, σημαίνει ότι το φάρμακο για τον διαβήτη τύπου 2 έχει δεχθεί πολύ κακή ενημέρωση. Καθώς δημοσιεύονται περισσότερες μελέτες για τον μακροπρόθεσμο αντίκτυπο αυτής της ομάδας φαρμάκων, αναδεικνύονται και άλλα πιθανά οφέλη του φαρμάκου.
Φάρμακα αγωνιστές πεπτιδίου-1 (GLP-1) τύπου γλυκαγόνης συνταγογραφούνται για άτομα με διαβήτη τύπου 2 και παχυσαρκία για σχεδόν 20 χρόνια, καθώς χορηγήθηκαν για πρώτη φορά με άδεια από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) το 2005.
Έκτοτε, έχει προκύψει ένας αριθμός μακροπρόθεσμων μελετών που αξιολογούν τόσο τα οφέλη όσο και τους κινδύνους τους, μαζί με ορισμένα αποτελέσματα που υποδηλώνουν δυνατότητες για περαιτέρω χρήσεις.
Η γλυκαγόνη είναι μια ορμόνη που απελευθερώνεται από τα νησήδια Langerhans στο πάγκρεας και παίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση ισορροπημένων επιπέδων σακχάρου στο αίμα.
Όταν το σάκχαρο του αίματος αυξάνεται, το γλυκαγόνο συνδέεται με έναν συγκεκριμένο υποδοχέα στην επιφάνεια των βήτα κυττάρων στο πάγκρεας, αναγκάζοντάς τα να απελευθερώνουν ινσουλίνη για να απορροφήσουν το σάκχαρο στο αίμα και να αποθηκεύουν την περίσσεια γλυκόζης σε γλυκογόνο.
Ο διαβήτης τύπου 2 εμφανίζεται όταν ένα άτομο δεν μπορεί να δημιουργήσει αρκετή ινσουλίνη για να λειτουργήσουν τα κύτταρα του σώματος ή τα κύτταρά του δεν είναι ευαίσθητα στην ινσουλίνη που σημαίνει ότι χρειάζονται περισσότερη ινσουλίνη από το κανονικό.
Αυτός ο ίδιος υποδοχέας στα βήτα κύτταρα του παγκρέατος συνδέεται με μια άλλη ορμόνη που ονομάζεται πεπτίδιο τύπου γλυκαγόνης. Το πεπτίδιο που μοιάζει με γλυκαγόνη απελευθερώνεται από τα έντερα μέσα σε λίγα λεπτά από την κατανάλωση τροφής.
Οι ερευνητές αρχικά πίστευαν ότι αυτή η ορμόνη επηρέαζε μόνο την απελευθέρωση ινσουλίνης, αλλά περαιτέρω έρευνα έδειξε ότι η παρουσία της αύξησε την πρόσληψη γλυκόζης και τη σύνθεση γλυκογόνου στα κύτταρα, καθυστέρησε τη γαστρική κένωση και αύξησε το αίσθημα πληρότητας μετά το φαγητό. Τα επίπεδα γλυκαγόνης είναι χαμηλότερα παρουσία του GLP-1.
Τι είναι αυτά τα φάρμακα;
Οι αγωνιστές GLP-1 είναι φάρμακα που αναπτύχθηκαν για να δρουν ανάλογα με το πεπτίδιο που μοιάζει με γλυκαγόνη, δεσμεύοντας τον ίδιο υποδοχέα στα βήτα κύτταρα του παγκρέατος και αυξάνουν την απελευθέρωση ινσουλίνης.
Αυτό βελτιώνει το μεταβολισμό της γλυκόζης και επομένως τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα σε άτομα με διαβήτη τύπου 2.
Αυτά τα φάρμακα λαμβάνονται ως ενέσεις και περιλαμβάνουν:
Σεμαγλουτίδη, γνωστή ως Ozempic
Ντουλαγλουτίδη, γνωστή ως Trulicity
Λιξισενατίδη, γνωστή ως Lixumia
Λιραγλουτίδη, γνωστή ως Victoza
Εξενατίδη, γνωστή ως Bydureon και Byetta.
Οι υποδοχείς GLP-1 υπάρχουν επίσης στον υποθάλαμο, μια περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται στη ρύθμιση της πρόσληψης τροφής και του ενεργειακού ισοζυγίου, και η ενεργοποίηση αυτών των υποδοχέων μπορεί να μειώσει την πρόσληψη θερμίδων που οδηγεί σε απώλεια βάρους.
Η απώλεια βάρους που επιτυγχάνεται με τη χρήση του φαρμάκου βελτιώνει περαιτέρω τα αποτελέσματα για άτομα με διαβήτη τύπου 2, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή είναι μια επιθυμητή παρενέργεια για αυτήν την ομάδα ασθενών.
Ωστόσο, το φάρμακο δεν έχει επί του παρόντος άδεια για τη θεραπεία της παχυσαρκίας , αλλά μερικές φορές συνταγογραφείται για αυτόν τον σκοπό. Το φάρμακο δεν είναι χωρίς πιθανές παρενέργειες, κυρίως, γαστρικές διαταραχές.
Φάρμακα GLP-1 για την παχυσαρκία και τον κίνδυνο καρκίνου
Ενώ μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν αγωνιστές GLP-1 για να επιτύχουν απώλεια βάρους, αυτή μπορεί να μην είναι η μόνη ευεργετική παρενέργεια αυτής της ομάδας φαρμάκων.
Τα άτομα με παχυσαρκία είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν καρκίνο, αν και οι μηχανισμοί που στηρίζουν αυτόν τον κίνδυνο είναι μυριάδες και υπόκεινται σε έντονη συζήτηση. Αυτό μπορεί εν μέρει να οφείλεται στο ότι τα άτομα με παχυσαρκία έχουν περισσότερα κύτταρα στο σώμα τους που μπορεί να γίνουν καρκινικά.
Υπάρχει αυξημένος κίνδυνος καρκίνου που σχετίζεται με το ύψος σε γυναίκες και άνδρες παγκοσμίως, για τον ίδιο λόγο. Η απώλεια βάρους έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον συνολικό κίνδυνο καρκίνου.
Εκτός αυτής της θεωρίας, ένας άλλος λόγος για τον οποίο τα άτομα με παχυσαρκία μπορεί να είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν καρκίνο οφείλεται στον αντίκτυπο που μπορεί να έχει σε έναν τύπο ανοσοκυττάρων γνωστά ως κύτταρα φυσικούς φονείς.
Αυτά τα κύτταρα είναι ζωτικής σημασίας για την ανίχνευση και την καταστροφή των καρκινικών κυττάρων. Από το 2010 υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι η παχυσαρκία διαταράσσει την ικανότητα των φυσικών φονικών κυττάρων να το κάνουν αυτό, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου.
Μια μελέτη το 2018 έδειξε ότι αυτό συνδέθηκε με τη συσσώρευση λιπιδίων σε φυσικά κύτταρα δολοφόνους.
Φέτος, μια μικρή μελέτη 20 ατόμων με παχυσαρκία που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Obesity πρότεινε ότι η φαρμακευτική αγωγή με GLP-1 αποκαθιστά τα αντικαρκινικά οφέλη των φυσικών κυττάρων φονέων των ατόμων με παχυσαρκία, ανεξάρτητα από τη μείωση του βάρους.
Η μελέτη δεν έδειξε μείωση του κινδύνου καρκίνου στους ασθενείς, απλώς έναν πιθανό μηχανισμό με τον οποίο θα μπορούσε να αποκαταστήσει τους αντικαρκινικούς μηχανισμούς.
GLP-1: Μειώνουν ή αυξάνουν τον κίνδυνο καρκίνου;
Η απώλεια βάρους και ο καλύτερος έλεγχος του διαβήτη θα μπορούσαν ενδεχομένως να μειώσουν τις ορμονικές ανισορροπίες και τη φλεγμονή που οφείλονται στην παχυσαρκία, επηρεάζοντας πιθανώς τις οδούς που προάγουν τον καρκίνο.
Ο προσδιορισμός της επίδρασης των φαρμάκων GLP-1 στον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου είναι πολύπλοκος λόγω πολλών παραγόντων. Αυτά περιλαμβάνουν την ετερογένεια των ασθενών, τον ρόλο των ταυτόχρονων φαρμάκων, τις παραλλαγές στη διάρκεια και τη δοσολογία των φαρμάκων GLP-1 και την παρουσία άλλων παραγόντων κινδύνου όπως γενετικοί παράγοντες και παράγοντες τρόπου ζωής. Επίσης, ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που αναπτύσσεται σε μεγάλο χρονικό διάστημα, καθιστώντας δύσκολη τη δημιουργία μιας άμεσης σχέσης αιτίου-αποτελέσματος στις κλινικές μελέτες.
Ο FDA περιλαμβάνει επί του παρόντος μια προειδοποίηση για το φάρμακο ότι έχει συνδεθεί με καρκίνο του θυρεοειδούς και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άτομα με οικογενειακό ιστορικό αυτού του καρκίνου.
Μια μελέτη έδειξε αύξηση στον κίνδυνο καρκίνου του θυρεοειδούς κατά 58% σε άτομα που είχαν χρησιμοποιήσει φάρμακα GLP-1 για 1-3 χρόνια και 78% αύξηση στον κίνδυνο μυελοειδούς καρκίνου του θυρεοειδούς.
Μια άλλη μελέτη παρατήρησης, η οποία εξέτασε δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ 2004 και 2021, έδειξε ότι, ενώ δεν υπήρχε συνολική αύξηση του κινδύνου όγκων στους ασθενείς, τα δεδομένα υποδηλώνουν ότι υπήρχε μια τάση που έδειχνε αυξημένο κίνδυνο ορισμένων καρκίνων συμπεριλαμβανομένου του θυρεοειδούς στο φάρμακο GLP-1 χρήστες.
Οι συγγραφείς τhw πρότειναν ότι δεν είναι σαφές εάν ο αυξημένος κίνδυνος καρκίνου του θυρεοειδούς οφείλεται στη χρήση φαρμάκων GLP-1 ή εάν δυνητικά προκαλείται από τη χρήση αυτών των φαρμάκων παράλληλα με τους αναστολείς της διπεπτιδυλοπεπτιδάσης IV (DPP4i), οι οποίοι είναι φάρμακα που χρησιμοποιείται συνήθως σε άτομα με διαβήτη τύπου 2.
Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να επικεντρωθεί σε μακροπρόθεσμες μελέτες για την αξιολόγηση της πιθανής επίδρασης των φαρμάκων GLP-1 στον κίνδυνο καρκίνου, με ιδιαίτερη προσοχή στους διαφορετικούς τύπους καρκίνου. Αυτές οι μελέτες θα πρέπει να λάβουν υπόψη άλλους πιθανούς παράγοντες σύγχυσης, όπως η χρήση άλλων φαρμάκων, οι αλλαγές στον τρόπο ζωής και οι γενετικές προδιαθέσεις.
Φάρμακα GLP-1 και καρδιαγγειακός κίνδυνος
Ο διαβήτης τύπου 2 σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών επεισοδίων, καθώς και βλάβες στα μικρά αιμοφόρα αγγεία. Η βλάβη σε μικρά αιμοφόρα αγγεία λόγω παρατεταμένων υψηλών επιπέδων σακχάρου στο αίμα οδηγεί σε επιπλοκές, όπως η διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια, που μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια όρασης.
Οι καρδιακές παθήσεις είναι δύο φορές πιο πιθανό να εμφανιστούν σε άτομα με διαβήτη τύπου 2 και ο κίνδυνος τους αυξάνεται όσο περισσότερο έχετε την πάθηση, σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC).
Ο καλύτερος έλεγχος των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα σε άτομα με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να βελτιώσει τα καρδιαγγειακά αποτελέσματα και να περιορίσει τη βλάβη των μικρών αιμοφόρων αγγείων.
Προηγούμενη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο New England Journal of Medicine έδειξε ότι, σε μια ομάδα του Ηνωμένου Βασιλείου, ο ισχυρός έλεγχος της γλυκόζης στο αίμα χρησιμοποιώντας άλλα φάρμακα για τον διαβήτη βελτίωσε τα ποσοστά καρδιαγγειακής θνησιμότητας λόγω χαμηλότερου κινδύνου καρδιακής προσβολής, σε μια περίοδο 10 ετών.
Τον Μάιο του 2023, μια μελέτη δημοσιεύτηκε στο Annals of Internal Medicine που έδειξε ότι ο κίνδυνος καρδιακής ανεπάρκειας και εισαγωγής στο νοσοκομείο για σοβαρά καρδιακά συμβάντα, όπως καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό, ήταν χαμηλότερος σε άτομα που είχαν λάβει φάρμακα GLP-1, από άλλα φάρμακα μείωσης της γλυκόζης.
Δεν έχει ακόμη αποδειχθεί πόσο από τα ευρήματα οφείλονταν στην απώλεια βάρους έναντι του καλύτερου ελέγχου της γλυκόζης. Ωστόσο, τα ευρήματα οδήγησαν ορισμένους ειδικούς σχολιαστές να προτείνουν ότι τα φάρμακα που μειώνουν τη γλυκόζη θα πρέπει να λαμβάνονται περισσότερο υπόψη για άτομα που διατρέχουν κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου.
Οι αγωνιστές GLP-1 βοηθούν στην απώλεια βάρους, γεγονός που βελτιώνει την καρδιομεταβολική κατάσταση του ασθενούς. Ο γλυκαιμικός έλεγχος είναι απαραίτητος για την ωφέλεια της καρδιαγγειακής υγείας. Οι αγωνιστές GLP-1 μειώνουν ελαφρώς την αρτηριακή πίεση και βελτιώνουν ελαφρώς τα επίπεδα χοληστερόλης.
Αυτοί οι παράγοντες είναι πιο χρήσιμοι σε ασθενείς με εγκατεστημένη αθηροσκληρωτική καρδιαγγειακή νόσο. Θεωρείται ότι έχουν πιθανώς αντιφλεγμονώδη αποτελέσματα που μπορεί να οδηγήσουν σε πιο σταθεροποιημένες αθηρωματικές πλάκες.
Φάρμακα GLP-1 και Αλτσχάιμερ
Τόσο η παχυσαρκία όσο και ο διαβήτης τύπου 2 συνδέονται με την ανάπτυξη της νόσου του Αλτσχάιμερ - η παχυσαρκία πιο έντονα. Μια μελέτη του 2020 σε μια ομάδα περισσότερων από 6.500 ατόμων στην Αγγλία έδειξε ότι η παχυσαρκία και η μεγαλύτερη περίμετρος της μέσης συνδέονταν και τα δύο με υψηλότερο ποσοστό της νόσου του Αλτσχάιμερ.
Η σχέση μεταξύ του διαβήτη τύπου 2, των φαρμάκων για την αντιμετώπισή του και του κινδύνου Αλτσχάιμερ είναι πιο περίπλοκη, εν μέρει επειδή το αυστηρά ελεγχόμενο σάκχαρο στο αίμα αυξάνει πραγματικά τον κίνδυνο γνωστικής εξασθένησης, που πιστεύεται ότι οφείλεται στα χαμηλά επίπεδα σακχάρου που φθάνουν σε ένα μέρος του εγκεφάλου που ονομάζεται ο ιππόκαμπος.
Ωστόσο, πρόσφατα, εμφανίστηκαν ορισμένα στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η θεραπεία με GLP-1 μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της συσσώρευσης αμυλοειδούς πρωτεΐνης στον ιππόκαμπο, η παρουσία της οποίας πιστεύεται ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη συμπτωμάτων της νόσου του Αλτσχάιμερ.
Αυτή η μελέτη δεν διερεύνησε την πιθανότητα η θεραπεία με GLP-1 να μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Αλτσχάιμερ λόγω άλλων ενεργειών, όπως η μείωση της φλεγμονής, η οποία θεωρείται επίσης ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη της νόσου του Αλτσχάιμερ.
Συμπερασματικά
Οι μυριάδες δράσεις των φαρμάκων GLP-1 θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν ένα δίκοπο μαχαίρι. Ενώ μπορεί να έχουν ένα ευρύ φάσμα πιθανών επιδράσεων στον οργανισμό, αυτές θα μπορούσαν να είναι ευεργετικές για ορισμένους πληθυσμούς ασθενών και προβληματικές σε άλλους. Η έρευνα πρέπει να υιοθετήσει μια λεπτομερή προσέγγιση για να ξεμπερδέψει αυτά τα ερωτήματα. Οπότε συνιστάται η ορθολογική χρήση τους με βάση τις οδηγίες και τις επίσημες ενδείξεις τους!
Πηγή:MedicalNewsToday